a concert called landscape

‘Het is een mistige dag in het najaar, mijn omgeving is in nevels verdwenen. Later op de ochtend klaart de lucht op, ik kan weer verder kijken, bomen en huizen nemen scherpe contouren aan. Tegen het middaguur breekt eindelijk de zon door, de wolken drijven uit elkaar, en de horizon verruimt tot de verre lijn waarbinnen alle dingen in een groot verband worden verenigd: de wereld is een landschap geworden.’ – uit Een filosofie van het landschap van Ton Lemaire.