است (Is)

We volgen Mahoor, een 16-jarig meisje halfweg het semester is verhuisd naar Teheran. Aangekomen in deze nieuwe school sluit ze een diepe en intieme vriendschap met de beste leerlinge van de klas. Ze gaan een relatie aan die de aandacht trekt van andere leerlingen en van het schoolbestuur. Om dit project te creëren werkte Shams met 7 meisjes die recent zijn afgestudeerd aan de middelbare school. Haar stijl is minimalistisch: er lijkt weinig te gebeuren, maar alles zit in de details. We zien hen in de klas met elkaar spreken, over de verboden boeken – verborgen in een rugzak – en een verhaal opbouwen dat even alledaags als uitzonderlijk is. We horen de meisjes in gesprek met de leraar of de directie van de school. Deze gezagsfiguren zijn aanwezig maar onzichtbaar en onhoorbaar voor ons, we kunnen de dialogen volgen door wat de meisjes zeggen.

است (“Is”) is dus een spel tussen wat uitgesproken en onhoorbaar is, waarin je moet invullen wat niet wordt of kan gezegd worden, en waarin Parnia Shams het gevoel weergeeft gecontroleerd te worden door een onzichtbare macht. Ze creëert een hyperrealistisch en toch magisch fresco dat het belang toont van de school als een plek om te leren, en niet alleen over feitelijke kennis maar ook over zusterschap en solidariteit.