Tutu Puoane

“Ik ben geboren in 1979 en groeide op in de townships van Pretoria. Ik was een kind tijdens de apartheid. Het was letterlijk oorlog; er was traangas, er waren confrontaties met de politie, maar ik kan me niet herinneren dat ik in angst leefde, ik voelde me heel erg beschermd door mijn moeder. Toen de apartheid in 1994 eindigde, veranderde er weinig. Alleen op papier. Winnie Mandela wilde tastbare veranderingen, maar Nelson gaf veel te veel op voor de vrede. Er was een akkoord: we waren vrij om te gaan waar we wilden. Maar al het land behoorde nog steeds toe aan de mensen die het tijdens de apartheid bezaten; het land dat ze van ons gestolen hadden. Dus de criminaliteit bleef. Er worden nog steeds moorden gepleegd. Zuid-Afrika heeft het trauma niet verwerkt, dus blijft het doorsijpelen. Ik hoop dat mensen met een open mind naar de voorstelling komen, ook al hebben ze een slecht beeld van Winnie Mandela. We proberen het verhaal te vertellen vanuit ons (minder gehoord) perspectief en verweven dat met onze eigen verhalen en tragedies. Zo maken we de verbinding met het heden en met de strijd van (zwarte) vrouwen in het algemeen.