Amore

Hoe breng je iets zo delicaat en allesoverheersend als de Liefde naar het theater? Pippo Delbono waagt met Amore de poging. Hij neem voor deze betrachting Portugal als vertrekpunt: een land doordrongen van een melancholische, indringende en weemoedige beeldtaal. Een land dat in zijn taal en muziek een subtiele zachtheid in zich draagt, die je niet anders kunt lezen dan respect voor het angstaanjagende gevoel dat liefde ook kan zijn. 
 
Delbono gruwelt van de aanpak van de covid-pandemie die de meest intieme en persoonlijke gevolgen wegvaagde. Besmettingscijfers leken te primeren op het dieptepunt van de ellende: zoveel mensen moesten hun laatste reis alleen doormaken, zonder de armen van geliefden om hen heen, zonder de warme omhelzing die de liefde is. Met Amore probeert de regisseur de liefde opnieuw te benoemen, haar op dromerige wijze terug op te roepen en haar haar plaats in het publieke discours terug te geven. 
 
“Laat ons, na alles wat gebeurd is, vanaf hier herbeginnen, vanuit dit onaflatende onderzoek, en laat ons doorgaan met meer Liefde. Zoniet, zijn we terug bij af en heeft deze verschrikkelijke periode ons niet geholpen. Laat ons in plaats daarvan terugkeren naar ons leven met een nieuw bewustzijn. Laat ons teruggaan naar een periode waarin het woord een eigen betekenis had, naar een moment – en een plaats – waar we elkaar liefhadden en laat ons praten over de Liefde met de nostalgie van fado, en zo de allesoverheersende aanwezigheid van de dood wegduwen.” – Pippo Delbono 
 
Pippo Delbono verzamelde opnieuw zijn vaste groep reiskompanen om zich heen voor Amore, maar liet hen ditmaal in Portugal ook ontmoetingen met anderen aangaan. Zo laat hij hen en jou kennismaken met dit kruispunt van tradities, kruisbestuivingen, een plek voor métissage bij uitstek, vervuld van gastvrijheid en openheid.