Metamorphoses

Manuela Infante vertrekt vanuit de vraag: hoe wordt het concept ‘mens’ in deze verhalen opgebouwd? Waarom wordt de natuur als een apart domein beschouwd? En waarom worden vrouwen zo makkelijk opzijgeschoven en verbannen naar die gekunstelde ‘andersheid’ of wildernis? Door een ‘andersheid’ uit te vinden en vrouwen er inherent mee te verbinden, wordt het ‘humane’ afgebakend tot een geprivilegieerde plek voor mannen. Het mag dan ook niet verbazen dat vandaag alt-right-groeperingen deze klassieke verhalen vereren en claimen als gedragscode voor de 21e-eeuwse moderne man. 

Toch vindt Infante het belangrijk om met die teksten aan de slag te gaan: “Ik wil die canon juist van binnenuit deconstrueren. Dit soort teksten bevat niet alleen schadelijke dogma’s. Het mooie is dat alle ingrediënten om de wereld op een andere manier vorm te geven er ook in vervat zitten. Het is dus juist heel zinvol om met een auteur als Ovidius aan de slag te gaan.”

Infante onderzoekt hoe de grens tussen het humane en het non-humane wordt gefabriceerd, om die vervolgens te slopen. Want is dat onderscheid juist niet de kern van de argumentatie van mensen – witte mannen – om anderen te labelen en vervolgens te koloniseren? Om hetgeen dat anders is uit te buiten en te normeren? Of het nu om de kolonisatie van vrouwen gaat, of van mensen van kleur, dieren of natuur? Als een vampier zuigt Infante het bloed uit deze gedateerde, geconstrueerde categorieën, en verkent zo nieuwe manieren om vandaag met klassieke teksten om te gaan.

De nieuwe voorstelling Metamorphoses kan het best omschreven worden als een ‘noise play’: alle stemmen worden live op het podium vervormd. In de betoverende soundscape die zo ontstaat, is de stem geen uitdrukking van een menselijke handeling maar eerder een boven-menselijk ding. Een stem is iets dat we aan de wind ontlenen en dat het humane en het non-humane verweeft in oneindige vormen van buikspreken, refreinen en echo’s, zonder ooit echt aan iets of iemand toe te behoren.